Double Diamond model – an icon or a cliché?* Part 1 / Model Double Diamond – ikona czy banał?* Część 1

EN

Show me a Service Designer or a Design Thinker who has never come across the Double Diamond model depicting the four key phases of the design process. It’s unthinkable. Over more than a dozen years, this model has been adopted world-wide as a universal visualisation aid - helping to explain what constitutes the key principles of design and innovation. But is it still valid? With both lean and agile methods claiming its space in our method boxes – is the Double Diamond still an icon or maybe just an old cliché?

The making of…

Before we answer the main question, I have one more: have you ever wondered who was behind it? Obviously, it’s not an outcome of one person’s brain. It’s a result of teamwork, a consequence of a diligent analysis of various projects, which have been carried out by people within and around the Design Council in London. If you want to read more on how the Double Diamond model was created, check out this great article by Jonathan Ball "From humble beginnings to a cornerstone of design language". And also this one by Cat Drew, current Chief Design Officer at the Design Council "The Double Diamond, 15 years on".

I was lucky enough to meet with some of the people who developed the Double Diamond model, while I worked at the Design Council some years ago. One of them was Jonathan Ball - an independent design strategist, originally trained as a product designer. He was part of an interdisciplinary team of Design Associates working across an array of projects at the Design Council. We met with Jonathan in 2007. It was soon after Design Council launched the Double Diamond model (it was created between 2003-2004). And while it’s genius in its simplicity, and for many years has been widely used both by designers and non-designers, nowadays you can also hear more criticism about it. 

Back to the starting point

We sat down with Jonathan and Magda Kochanowska to chat about the origins of the Double Diamond, but also about Jonathan’s perspective on how it is still applicable in various challenges, that we are all working on nowadays.

We start our chat with a notion that the Double Diamond was not solely “invented” by the Design Council (more on this: check out Jonathan’s and Cat Drew’s articles mentioned earlier). The basis of the kite-shaped diagrams and the notion of divergent and convergent thinking have already been used before, including the works of Victor Papanek in the 70s of the 20th century. Jonathan in his article recalls Richard Eisermann, Design Council’s then Director of Design and Innovation who said:

“The [Design Council] team put in the work trying to define design, process, methods, etc. What we did with the Double Diamond was codify it, rename the steps and popularise it. It was important work, but we were certainly standing on the shoulders of giants.”

In simple words the Double Diamond outlines the four key phases of the design process: Discover, Define, Develop and Deliver.

The process or the outcome?

Jonathan stresses that the whole story of the design process comes from the field of Industrial Design. There was a physical outcome at the end of it. This is the moment, where he stresses a challenge when it comes to such fields as Service Design. He says a bit controversially: “Service Design often doesn't deliver. There is a lot of talk about strategies and innovation but often without an understanding of how an end result will be delivered.” And while it’s hard to hear, it seems like a very important point is hidden there.

The Double Diamond process doesn’t end with the delivery of a report or Service Blueprint. There are a lot of actions, which need to be taken forward to make what we have been working on real. This also highlights an important gap, that we often see in our work. Companies hire Service Designers to help them come up with innovative solutions or to improve the existing ones. However, once the research has been done and analysed, the solution developed and tested, the whole job of implementing it stays with the company. And as it often happens, it is handed over to other teams, people who have not had a chance to be a part of developing this solution (don't know the research findings, the project context). And then… disasters happen. It’s still fairly rare that the team, including Service Designers, who took part in the solution’s development process, takes part in the implementation phase. This leads us to some of the criticisms of the Double Diamond model mentioned earlier.

I’ll continue this theme in the second part of the article which will be published next week.

*The title of this article was based on a presentation, which Jonathan Ball presented in May 2020 for EIMAD (Encontro de Investigação em Música, Artes e Design) in Portugal.

***

PL

Pokażcie mi projektanta usług czy praktyka Design Thinking, który nigdy nie zetknął się z modelem Double Diamond, opisującym cztery fazy procesu projektowego. Jest to właściwie nie do pomyślenia. Od kilkunastu lat na całym świecie model ten uważany jest za uniwersalne narzędzie wizualizacji procesu, pomagające wyjaśnić kluczowe zasady projektowania i innowacji. Lecz czy jest on nadal aktualny? Wraz z pojawieniem się metod lean oraz agile w naszych narzędziownikach projektowych, warto sobie postawić pytanie czy Double Diamond nadal można nazwać ikoną, czy jednak przestarzałym banałem?

Początki…

Zanim odpowiemy na to główne pytanie, mam dla Was jeszcze jedno: czy zastanawialiście się kiedykolwiek nad tym kto stoi za modelem Double Diamond? Z pewnością nie jest to dzieło jednej osoby. Jest on rezultatem współpracy, konsekwencją sumiennej analizy licznych projektów przeprowadzonych przez ludzi związanych z Design Council w Londynie. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym, jak powstał Double Diamond, zachęcam do zerknięcia na ten świetny artykuł Jonathana Balla "From humble beginnings to a cornerstone of design language". I także ten, napisany przez Cat Drew, obecną Chief Design Officer w Design Council "The Double Diamond, 15 years on".

Kilka lat temu, pracując w Design Council, miałam szansę poznać kilka osób, które brały udział w tworzeniu Double Diamond. Jedną z nich był Jonathan Ball – niezależny Design Strategist, wykształcony jako projektant wzornictwa. Jonathan był członkiem interdyscyplinarnej grupy tzw. Design Associates, specjalistów pracujących przy bardzo różnorodnych projektach realizowanych wówczas przez Design Council. Poznaliśmy się z Jonathanem w 2007 roku, czyli niedawno po tym, jak Design Council opublikował Double Diamond, który tworzony był w latach 2003-2004. I choć schemat ten, genialny w swej prostocie, od wielu lat używany jest zarówno przez projektantów i nie tylko, to obecnie również możemy usłyszeć coraz więcej krytyki na jego temat.

Wracając do punktu wyjścia

Spotkaliśmy się razem z Jonathanem i Magda Kochanowska online, aby porozmawiać o genezie Double Diamond. Chciałyśmy również poznać zdanie Jonathana, na ile uważa on, że model ten nadal jest adekwatny w kontekście różnego typu wyzwań, z którymi się wszyscy obecnie mierzymy zawodowo.

Zaczęliśmy naszą rozmowę od faktu, że Double Diamond nie został „stworzony” od zera przez Design Council (więcej na ten temat znajdziecie we wcześniej wspomnianych przeze mnie artykułach Jonathana i Cat Drew). Diagramy bazujące na kształcie latawców i podstawowy koncept dywergencyjnego i konwergencyjnego sposobu myślenia były używane już wcześniej, wliczając w to prace Victora Papanka w latach 70. XX wieku. Jonathan przywołuje w swoim tekście wypowiedź Richard Eisermann'a, dawnego Dyrektora od spraw Projektowania i Innowacji w Design Council:

„Zespół [Design Council] pracował nad zdefiniowaniem projektowania, procesu projektowego, jego metod etc. To, co zrobiliśmy z Double Diamond, to ujednolicenie [procesu], nadanie nowych nazw kolejnym krokom oraz spopularyzowanie [schematu]. Była to bardzo ważna praca, ale niewątpliwie bazowaliśmy na fundamentach zbudowanych przez dawnych gigantów [projektowania].”

W prostych słowach: Double Diamond podkreśla cztery kluczowe fazy procesu projektowego: Discover (eksploracja), Define (analiza), Develop (ideacja, prototypowanie i testowanie) oraz Deliver (wdrożenie).

Proces czy rezultat?

Jonathan podkreśla, że narracja o procesie projektowym pochodzi bezpośrednio z wzornictwa przemysłowego. W projektowaniu wzorniczym dążymy do fizycznego, namacalnego efektu. W tym kontekście, Jonathan wspomina o wyzwaniu dotyczącym takich dziedzin, jak projektowanie usług. Mówi, nieco kontrowersyjnie: „Service Design często nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Dużo się mówi o strategiach i innowacjach, ale bez zrozumienia, jak zostanie dostarczony efekt końcowy." I choć trudno to słyszeć, wydaje się, że Jonathan adresuje bardzo ważną kwestię.

Proces Double Diamond nie kończy się wraz z ukończeniem raportu lub projektu usługi. Po nim powinno nastąpić wiele czynności służących uczynieniu naszej pracy namacalną. Uwaga ta podkreśla także inną ważną lukę, którą widzimy w naszej pracy. Firmy zatrudniają projektantów usług, aby ci pomogli im stworzyć innowacyjne rozwiązania lub ulepszyć te już istniejące. Jednakże, po skończonych i przeanalizowanych badaniach, po stworzeniu i przetestowaniu rozwiązania, cały proces wdrożenia usługi zostaje po stronie firmy. Dodatkowo, zdarza się również i tak, że wdrożenie zostaje oddane w ręce innych zespołów, które nie miały okazji współpracować przy tworzeniu rozwiązania, nie znają badań, kontekstu. A wtedy… wydarzają się katastrofy. Nadal rzadko jest tak, że zespół, wliczając w to projektantów usług, który pracował nad rozwojem rozwiązania, bierze udział w fazie implementacji. Ten wątek prowadzi nas do części zarzutów wobec modelu Double Diamond, wspomnianych na początku tekstu.

Kontynuacja ukaże się w kolejnym tygodniu, w drugiej części artykułu.

*Inspiracją tytułu była prezentacja, którą Jonathan Ball przedstawił w maju 2020 w EIMAD (Encontro de Investigação em Música, Artes e Design) w Portugalii.