Dres! er marchosi e oa eun disparti goullo, leun a blouz fresk; ne oa nemet gourveza ebarz.—(Ivon Krog, Eur zacʼhad marvailhou, Buhez Breiz, 1924, page 15)
Justement! Il y avait dans l’écurie un compartiment vide, plein de paille fraiche; il n’y avait qu’à s’y allonger.
– Peocʼh gant komzou goullo!—(Jakez Riou, Lizer an hini maro, Brest, 1925, page 35)
Assez de paroles vides [de sens]!
Dirazañ, melezour plaen al loc'h skornet, gant e vrouskoad haleg o fiñval dindan an avel yen, ne oa ket goullooc'h eget e ene.—(Reun Menez Keldreg, Gwelloc'h eo lazhañ ar gouloù, Tin!, in Al Liamm, no124, septembre-octobre 1967n p. 402)
Devant lui, le miroir plat du lac glacé, avec son taillis de saules s’agitant sous le vent froid, n’était pas plus vide que son âme.